Na jawie: sen
Rozwarto dzi¶ niebo i powiał wiatr.
Zamknięto dzi¶ księgę i umarł ¶wiat.
Przemierzę głębię kosmicznej pustki,
Odwiedzę chwile gdy czułem smutki.
Zamknięty w pokoju liczyłem łzy.
Nie przyszła¶ we ¶nie, znów byłem zły.
Tak dobrze mi było gdy cię widziałem.
Słuchaj±c twych słów, kochać cię chciałem.
Odchodzę dalej i widzę j±,
Jak czesze grzebykiem swe piękne włosy.
Tak piękna, aż wstyd tam spojrzeć!
Lecz cóż to czernieje w srebrzystej tafli lustra?
Uważny kochanek w jej oczach dostrzeże:
¦mierć, mary, krew i lód!
Nie, to ja tam leżę...
Więc choćbym dzwonił i płakał i czekał,
Różami i złotem jej dom zasypał,
To ona mi powie bym już nie pisał.
"Zamkn±wszy karty, ¶nij tylko o mnie."
Znów budzę się ze snu radosny i smutny.
Poznałem prawdę, los mój okrutny.
Zamknięto już niebo i ucichł wiatr.
Otwarto dzi¶ księgę, obudził się ¶wiat.
Marcin Soczek |
