PERDITION CITY
ZGUBIONY W CHWILI PRZEPŁYWAJĄCEGO CZASU ZBUDZIŁEM SIĘ GDZIEŚ NA KRAWĘDZI PRZEPASTNEJ ODCHŁANI. WOKÓŁ CISZA PRZEPLATANA Z GŁOŚNYM GWAREM STARYCH DRZEW, UDERZYŁY PROSTO W MOJĄ TWARZ. NIE BYŁO SŁYCHAĆ ŚPIEWU PTAKÓW, A DAWNO ZAPOMNIANY, KOBIECY GŁOS PORAZIŁ MÓJ UMYSŁ, ZABIERAJĄC PIĘKNO POPOŁUDNIOWEJ MELANCHOLII. ZATRZYMAŁO SIĘ ECHO, ROZSADZAJĄC PRZYKURZONE SZYBY PUSTYCH HALL. ROZPRYSKUJĄCE SZKŁO ZRANIŁO BŁĘKITNE CIAŁO NIEBA. SPADŁ DESZCZ. SREBRZYSTE SKRY OKRYŁY ME NAGIE CIAŁO. LODOWE SOPLE ZWISAJĄ U DACHÓW PUSTYCH DOMÓW.
A PRZECIEŻ KIEDYŚ BYŁO INACZEJ. W CIEPŁYCH POKOJACH BAWIŁY SIĘ WESOŁE DZIECI. ANYŻKOWE CUKIERKI KWITŁY W KRYSZTAŁOWYCH MISACH, CZEKAJĄC NA DOTYK DELIKATNYCH, DZIEWCZECYCH DŁONI. DZIŚ PUSTKA. CIENIE SUCHYCH KONARÓW DRZEW SKRADAJĄ SIĘ CICHO PO OBITYCH TYNKACH NIEGDYŚ PIĘKNYCH ŚCIAN. ŚCIAN PRZY KTÓRYCH STAŁY ŁÓŻKA, FOTELE, STOŁY. KTÓRE SŁYSZAŁY TYSIĄCE MIŁOSNYCH WYZNAŃ,TYSIĄCE KŁÓTNI, MILJONY NIEWYPOWIEDZIANYCH MYSLI. DZIŚ HULA TU WIATR. BIEGNĄC OD OCEANU NIESKOŃCZONOŚCI PORYWA LUDZKIE WESTCHNIENIA I ODDECHY. POCHŁANIAM JE WSZYSTKIE, CZEKAJĄC NA CISZĘ. JESTEŚMY MARTWI. JA I MOJE ALTER EGO ODESZLIŚMY W KSIĘZYCOWĄ NOC TAM GDZIE RODZI SIĘ CIEMNOŚĆ. ZAMARZNIĘTE CIAŁO ODDAJE OSTATNI KRZYK. KRZYK ŁABĘDZIA, NA MROCZNYCH MOKRADŁACH. DLACZEGO, DLACZEGO ME SERCE ZAMARZŁO? CZAS SIĘ OBUDZIĆ. JUTRO NIGDY NIE ZNANE.
Marcin Soczek |
