Dwa ognie
Bierność i apatia przyległy do mej twarzy,
I czarnymi mackami mój mózg obległy.
W mych oczach dawny błysk pociemniały,
Wierci i drąży nieznane ludziom korytarze.
Przemierzam myślą martwe nieboskłony.
Docieram na wzgórza, gdzie niczym nie zniewolony
Porywam światy i wzbudzam chwile.
Jak ogień szalony oślepiam... zapomniane.
Dwa wichry mą duszą władają,
Targając nią w przepastne otchłanie.
Lecz ty człowieku nie patrz już za mną,
Słysząc mej samotności żałobne wołanie.
Na zewnątrz twardy jak bazalt,
W trzewiach zaś jak płynna lawa.
Tak dziwna i straszna jest bezustannie,
Mego istnienia ognista zabawa.
Marcin Soczek |
