Patrząc bez oczu...
Stało się, to się nie odstanie.
Zatrzęsły się posady świata.
Bez błysków, bez cieni,
W ciszy odszedł przyjaciel.
Gorący deszcz szczerych łez,
Idący w echo lament,
Dotknął obolałą ręką
Nicości i pustki bezmiar.
Złożone zostało ciało,
W krainę baśni i dzikich stron.
Ja ciągle mówię mało,
Trzynaście wspólnych lat.
Odchodzi mętny dzień.
Czerń zalała me oczy.
A Śmierć cichutko szepcząc
Kroczy, kroczy i kroczy...
Marcin Soczek |
