Na parkingu
Znalazłem swoje ciało pod niebios okręgiem.
Wszędzie hałas i zgiełk, ja siedzę w ciszy.
Zapatrzony w kolory schodzącego słońca umarłem.
Tak wiele razy, znów dziś samotnie odszedłem.
Moje szkliste oczy, które wiele już widziały,
Odbijają karmazyn sennych chmur.
Przebiegło powietrze niosące oddechy i westchnienia,
Oddane w niewolę losu, przez usta nieznanych mi ludzi.
Ja wdycham głęboko tę toń niewidoczną,
Która rozpycha mą pierś szeroko.
Połykam więc słowa stworzone z dźwięków,
I choć nic nie mówią, słyszę ich ton.
Znów w moich płucach znajduję powietrze,
Tak czule pieszczone przez usta pięknych dam.
Wydycham jęki i szepty starych ludzi,
Oddechy śmierci, gdy stali u jej bram.
Znajduję też gorącem tchnące:
Dziewczęce śmiechy i szczere słowa miłości,
Złowrogie wrzaski i szepty zazdrości.
A potem widzę ich twarze, gdy idą wprost do mnie.
Otwieram oczy i widzę ciemność.
To noc przyniosła już sen.
Zmęczony upadam na twarz i widzę go.
Brat śmierci, za chwilę on mnie zabierze...
Marcin Soczek |
