Fotografia słońca
Leżę i patrzę na lazurowy zachód słońca.
Na wpół martwy, w świetle ciepłej żarówki.
Leżę zapomniany, nie mogąc zapomnieć końca,
Gdy pełna wdzięku sprawiłaś, że stałem się maleńki.
Lodowe mgiełki otaczają me ciało.
Staję się śniegiem, czarnym jak chmury zachodu.
Spadając w przepaść bezkresnej otchłani krzyczę-MAŁO!
Zbyt krótko to trwało, odeszłaś bez powodu...
Nie wzejdzie więcej to słońce nad mym niebem,
Tak jak nie wróci słowo, które raz powstało.
I chociaż dobrze wiem, że życie znów mnie oszukało.
Nie będę sam, patrzący na zdjęcie-JEDEN!
Więc leży romantyk, szczęśliwy wśród bieli,
Wpatrzony w sufit, topiony marzeniem...
O kim?
Marcin Soczek |
